„Końców świata w jej życiu było kilka. I z każdego podnosiła się z myślą, że teraz musi już być dobrze”.

Zawsze musiała walczyć: w wojnie, więzieniu, o przetrwanie, kobiecość, rodzinę, szczęście. Zwyczajna i nadzwyczajna kobieta.

Jedyny tak ważny i mocny głos kobiety, która przetrwała najgorsze.

Jej życiorys, pełen chwytających za gardło wydarzeń i dramatycznych wyborów, jest gotowym scenariuszem do kilku filmów – od kina sensacyjnego po dramat polityczny i obyczajowy. Dzięki książce poznajemy kobietę, która wielokrotnie stała na krawędzi życia i śmierci.

Anna Jakubowska, ps. „Paulinka”, pamięta gorące lato roku 1939. Jej świat – jeszcze świat dziecka – załamał się wtedy po raz pierwszy. Apokalipsą stała się dla niej walka w Powstaniu Warszawskim. Była młodą dziewczyną, nastolatką. Kolejny raz spojrzała śmierci w oczy, będąc ofiarą stalinowskiej represji. Z więzienia wyszła już młoda kobieta, matka. Zaznała trudów rzeczywistości PRL, trafiła do opozycji demokratycznej, działała w “Solidarności”. Dojrzewała jako kobieta, żona. Bała się o życie syna, gdy trwał stan wojenny. Zobaczyła upadek komunizmu. Każdy koniec był początkiem kolejnego, przejmującego rozdziału w jej pięknej biografii. Zarzeka się, że nie jest bohaterką. Na pewno nie planowała nią zostać.

Dziś ma ponad 90 lat. W jej życiu odcisnęły piętno wszystkie traumatyczne dla Polaków wydarzenia ubiegłego stulecia. Jaką ojczyznę widzi teraz? Czego się boi, skoro przeżyła najgorsze? U progu 2018 roku jej przesłanie jest nad wyraz aktualne.

Opowieść o najważniejszych wartościach: wolności, patriotyzmie, prawdomówności i przyzwoitości przeplata się tu z piękną historią o kobiecie, i kobiecości, ciele, miłościach, rozwodzie, macierzyństwie. Ten złożony świat oglądamy oczami kobiety: mądrej, doświadczonej i silnej, a przy tym kruchej, skromnej i delikatnej. Matka, żona, córka. Kobieta w zwykłym życiu i w niezwyczajnych okolicznościach. Jest dowodem tego, jaka ogromna siła w nas tkwi. Ta uniwersalna prawda opiera się pokoleniowym podziałom.

Z tamtego spotkania pamiętam dwie rzeczy – w tle, za oknem padał gęsty śnieg. A ja wyszłam z poczuciem niedosytu, z pytaniami, których nie zdążyłam zadać. Był rok 2005, jako wolontariuszka otwartego niewiele wcześniej Muzeum Powstania Warszawskiego prowadziłam z powstańcami wywiady dla Archiwum Historii Mówionej. Rozmowa z Anną Jakubowską, pseudonim “Paulinka” była wtedy jedną z wielu, a jednak okazała się tą najważniejszą w mojej dziennikarskiej karierze. – Patrycja Bukalska