Przeczytaj wybrany fragment książki ⬇️

Szwedzka sztuka kochania – odważnie, bez masek i moralizowania.
W Szwedzkiej sztuce kochania wysłuchacie głosów i historii ludzi znanych i opiniotwórczych, którzy opowiedzą o tym, o czym nigdy wcześniej publicznie nie mówili, oraz ludzi zupełnie nieznanych, ale fascynujących i świadomych swoich wyborów. Przeczytacie o wszelkich rodzajach związków, o monogamii i poliamorii, o tantrze, o związkach tęczowych i queerowych rodzinach, będzie o wierności i zdradzie, o związkach otwartych i skrajnej wolności seksualnej, a także o miłości po miłości. Spotkacie ludzi pięknych, mądrych i wolnych. Dowiecie się, jak ma się do rzeczywistości słynny mit o „szwedzkim grzechu”.
Jeden z bohaterów – Marcus – zabiera autorkę na miejsce spotkań homoseksualistów położone tuż obok popularnej plaży. „Tajemny świat jest dyskretny i unikający konfrontacji. Jeśli jakaś heteroseksualna para nieświadoma niczego przeniesie się z kocem zbyt wysoko w las, w rejon gejów, ci ostatni przesuną się jeszcze wyżej. Przypomina to trochę taniec. I jest to taniec łagodny, pełen wzajemnej ostrożności nie znających się dobrze partnerów” – pisze autorka.
Katarzyna Tubylewicz uświadamia, że za rzadko toczy się w Polsce poważna i otwarta dyskusja o uczuciach, o wzajemnych relacjach, pokazuje, jak jesteśmy spętani konserwatywną narracją. Udowadnia, że miłość i erotyka to jedne z najważniejszych życiowych doświadczeń.

W pandemicznym roku 2020 mało było w prasie radosnych i zabawnych informacji. Może dlatego taką przyjemność sprawił mi artykuł w sobotnim dzienniku „Dagens Nyheter”, który przeczytałam przy porannej kawie. Była w nim cudowna przekora i jakiś rodzaj wolności od schematów. A pojawił się na stronach poświęconych ekonomii i finansom, których zazwyczaj nie czytam, bo nudne. Tym razem mój wzrok przykuł lead: „W niedużej miejscowości Strömsund mieszkają Linda, Erik i Hampus razem z ósemką swoich dzieci. Trzy dorosłe osoby w związku to sporo korzyści ekonomicznych, ale i wyzwania”. Tekst traktował o tym, jak planować domowy budżet w rodzinie poliamorycznej. Pomyślałam, że to fascynujące połączenie otwartości myślenia i praktyczności.

---

Ludzie zbyt szybko rezygnują z marzeń, jakby wszystko, czego pragną, powinno wydarzyć się w pierwszych trzydziestu latach ich życia. A potem już nic. Po pięćdziesiątce uznają, że najważniejsze już za nimi i żyją z takim przekonaniem przez kolejne trzydzieści lat. Albo czterdzieści.
Poza tym zbyt poważnie traktują swój wiek. Jakby to on za nich decydował. Dostosowują wnętrze i oczekiwania do siwych włosów na głowie, nie rozumiejąc, że jedno z drugim nie ma nic wspólnego.
W przypadku tych dwojga sprawy mają się inaczej. Obcowanie z nimi jest jak przebywanie z parą zarażających wiarą w miłość nastolatków. „Łyżkami ich jeść”, tak można by powiedzieć po polsku. Po szwedzku powiedziałabym może, że oboje mają utstrålning, jakiś rodzaj charyzmy, czy wewnętrznego światła, od którego chce się człowiekowi uśmiechać. Pisanie o takich ludziach nie jest łatwe, bo może z tego wyjść kicz. A w nich nie ma kiczu tylko zachwyt nad światem. I zachwyt sobą nawzajem. Od dziesięciu lat. Jakby długo szukali odpowiedzi na to, czym jest miłość, i wyszło im na to, że to po prostu wielka radość, każdego dnia. Kiedy się spotkali, ona miała 49 lat, a on 66…

---

Była minister kultury z ramienia konserwatywnej partii Moderatów, Lena Adelsohn Liljeroth, żona byłego przewodniczącego tej samej partii, siedzi razem z synem na kanapie w studiu szwedzkiej telewizji śniadaniowej. Pomaga Erikowi promować jego autobiograficzną książkę Uczeń. Podróż od tantry do celibatu. Opowiedział w niej, jak wpadł w depresję, pomimo że miał w życiu wszystko, jak porzucił doskonale płatną pracę dyrektora firmy zarządzającej nieruchomościami i jak przez parę lat zajmował się zgłębianiem radykalnej tantry. A także o tym, że seks skierował go na ścieżkę duchową. I że dzięki kursom w szkole Tantra No Limits doświadczył wszelkich możliwych orgazmów.
Była minister kultury przyznaje, że nigdy nie pociągała jej tantra, ale w pełni się zgadza z synem, że seksualność to istotna część tego, kim jesteśmy. Erik dodaje rezolutnie, że w seksie spróbował już wszystkiego, a jego mama, że czytając książkę syna fragmenty erotyczne omijała, bo w czytaniu ich „byłoby coś kazirodczego”. Wspominają przy tym z rozbawieniem czasy, kiedy Erik chciał nawrócić na tantrę wszystkich członków swojej rodziny.
Konserwatywna polityk i rozmowa o tantrze. Coś takiego może zdarzyć się tylko w Szwecji.

 

„Szwedzka sztuka kochania” to pasjonująca – bo z pasją napisana – opowieść o intymności i seksualności w kulturze ujmującej te aspekty ludzkiego doświadczenia zupełnie inaczej niż w Polsce. To lektura, która może głęboko zmienić nie tylko nasz sposób myślenia o seksie…”

Tomasz Stawiszyński

“Kolejny reportaż Katarzyny Tubylewicz o szwedzkim społeczeństwie – tym razem autorka bada “europejski pas wolności w miłości”, czyli życie miłosne i seksualne. Najróżniejsze relacje i rodzinne konstelacje powstają zwykle w kontraście do norm społecznych, a poszukiwanie szczęścia może być okupione porażką. A jednak książka Kasi jest podszyta radością i empatią, ponieważ bohaterki i bohaterowie, z którymi rozmawia (a są wśród nich również osoby z Polski) zdają sobie sprawę z tego, że uczucia i erotyka, to tematy, których nie wolno zbywać milczeniem i tabuizowaniem. To, co również ważne w tekście, to “styl heteroelastyczny” i oddanie głosu osobom, których psychoseksualna tożsamość nie mieści się w gotowych szablonach. To książka o relacjach, pisana z otwartością i ciekawością drugiego człowieka.” 

Sylwia Chutnik