Serce umiera ostatnie

Najnowsza powieść Margaret Atwood – wybitnej pisarki regularnie wymienianej w gronie kandydatów do literackiej Nagrody Nobla, laureatki nagrody Bookera, autorki m.in. słynnej „Opowieści podręcznej”.
Stan i Charmaine mieszkają w samochodzie. Kiedyś, jak wszyscy, mieli dom, kariery i ufnie spoglądali w przyszłość. Ale przyszło załamanie systemu, bezrobocie, drastyczny wzrost przestępczości i rozpad społeczeństwa. Po upadających miastach szwendają się hordy zdesperowanych ludzi, dla których przemoc jest sposobem na życie. Charmaine dorabia w lokalnym barze i dzięki temu mają na benzynę. Możliwość ucieczki jest jedyną – skromną – gwarancją bezpieczeństwa.
Wtem, pojawia się promyk nadziei – projekt Pozytron. Kilka godzin jazdy autobusem od zdegenerowanego miasta znajduje się oaza szczęścia: bujna trawa, czysta pościel, mydło, schludni ludzie. W zamian za udział w eksperymencie społecznym Stan i Charmaine dostaną stałą pracę i własny dom. Przez miesiąc korzystają z dobrodziejstw perfekcyjnie zaprojektowanej rzeczywistości, aby kolejny miesiąc spędzić w więzieniu i po miesiącu znów wrócić do swojego idealnego życia. Początkowo miesiące spędzone w więzieniu nie wydają się wielkim wyrzeczeniem za dach nad głową i poczucie bezpieczeństwa. Sprawy komplikują się, gdy Stan i Charmaine wikłają się w obsesyjną relację z parą, która mieszka w ich domu, kiedy oni przebywają w więzieniu…
“Przejmująca, czasem komiczna, pełna absurdu, wciągająca powieść (…) Margaret Atwood stała się tak nieprawdopodobną postacią, jak jej bohaterowie – żyjąca legenda, która pozostaje w swoim pisaniu odkrywcza i świeża”.
—New York Times Book Review
„Z początku przypominająca klasyczną Atwoodowską dystopię powieść przechodzi nagle w nieco surrealistyczną przygodę. Radosna komedia pomyłek, dziwaczna pościelowa farsa, fantastyczno-naukowy thriller więzienny, przewrotny, psychodeliczny kryminał jak z lat 60-tych. „Serce umiera ostatnie” skacze przez wszystkie te gatunki, odsłaniając tyle poziomów oszustw i samooszukiwania, że właściwie nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać”.
—The Guardian
“Ciężko oderwać się od tej powieści o wartkiej akcji, kiedy wykrzykuje nam swoje przemyślane i przerażające wnioski”.
—Boston Globe